นักกีฬา หรือ ดารา เราสับสนกันอยู่ไหม

ผมได้ดูสกู๊ปเกี่ยวกับนักกีฬาเหรียญทองของจีนเมื่อโอลิมปิกที่ปักกิ่งเมื่อ 4 ปีที่แล้ว
กลับมาเฝ้าดูสกู๊ปแบบเดียวกันบ้างทีไทยแล้วผิดหวัง รายการทอล์กโชว์นำกลุ่ม
นักกีฬาเหรียญทองมาเมาท์กันอย่างสนุกสนาน ใครมีกิ๊กเวลาซ้อม จะเอาเงิน
ที่ได้ไปทำอะไร หน้าตาดีอย่างนี้มีแฟนรึยัง ฯลฯ

สกู๊ปที่จีนพูดถึงอะไรไปบ้างผมคงไม่พูดในตอนนี้ เพราะอ่านคำกร่นด่าสาปแช่ง
นักมวยจีนในโซเชียลเน็ตเวิกค์ไทยแล้วละเหี่ยใจยิ่งกว่า…. ด่าพ่อล่อแม่เป็นเรื่อง
ปกติ เจอหน้าจะยิงท้าตีท้าต่อยก็เยอะ บ้างบอกว่าสมน้ำหน้าน้ำถึงท่วมจีน ฯลฯ

ถ้าเข้าไปขวางไปปรามคงโดนกล่าวหาว่าไม่ใช่คนไทยตามสูตร… ผมดูผมก็ให้
แก้วชนะ แต่ถ้าจะถือว่าการไม่ร่วมสังฆกรรมด่านักมวยจีนให้สะใจแล้วแปลว่าไม่ใช่
คนไทยผมก็คงต้องทำใจที่บ้านเมืองไทยเป็นแบบนี้ไปอีกพักใหญ่

ประเด็นวันนี้คือ เราเห็นนักกีฬา หรือกีฬาที่เราเชียร์มีคุณค่าแค่การได้เหรียญ
แล้วกลับมาด้วยความสำเร็จท่วมท้นเท่านั้นหละหรือ สื่อที่ออกมาดูเหมือนทัศนคติ
ในสังคมไทยคือรักในเหรียญและความโด่งดัง ไม่ได้รักในกีฬาอาชีพ จึงไม่แปลก
เลยที่อาชีพต่อไปของนักกีฬาชื่อดังคืออาชีพดารา(ทั้งตามจริงและตามนัยยะทางสังคม)

สกู๊ปข่าวในบทความนี้เป็นของทีมยิมนาสติกรัสเซีย (เพราะถ้าเป็นสกู๊ปของจีนผมออกจะ
ขี้เกียจแปล และคงจะมีผู้คนหาว่าโปรจีนตามสูตรแบ่งพรรคแบ่งพวกแห่งสยามประเทศ)
ดูแล้วจะรู้ว่า เด็กๆเหล่านี้ทุ่มเทแค่ไหนเพื่อการแข่งขัน เพื่อฝึกให้ก้าวไกลกว่าที่คนธรรมดา
จะทำ บางทีการร้องไห้ก็คือการระบายออกอย่างเดียวที่ทำได้ กระนั้นเอง ทุกคนก็ยังคงเป็น
เพียงเด็ก ช่วงท้ายของสกู๊ปจะได้รู้ว่านักกีฬาต้องเตรียมฝึกซ้อมในเวลาดึกดื่น เพื่อให้ตรง
กับเวลาท้องถิ่นของลอนดอนก่อนหน้าการแข่งขัน และสุดท้าย เมื่อนักกีฬาพบกับการตัดสินที่
ไม่เป็นธรรม เขาคิดและทำอย่างไร

เมื่อไหร่สกู๊ปเกี่ยวกับนักกีฬาไทยจะมีอะไรแบบนี้บ้าง… หรือว่าทำได้ยาก เพราะเมื่อ
วันที่นักกีฬาไทยยังไม่เข้าใกล้เหรียญ เค้าก็ไม่เคยมีตัวตนในสังคมไทยให้สังเกตุจ้องมอง
และเมื่อวันที่นักกีฬาได้เหรียญแล้ว ความมานะพยายามในอดีตของเขาก็ไม่สำคัญและไม่
จำเป็นต้องใช้เป็นบทเรียนสอนใจใครอีกต่อไป เพราะที่สังคมไทยใส่ใจจริงจังคือชีวิตอัน
รุ่งโรจน์ร่ำรวยหลังความสำเร็จเท่านั้น

ปล. ถ้าปัจจุบันมีรายการดีๆแบบนั้นแล้วผมก็คงต้องขอถอนคำพูด และขอให้ถือว่าบทความนี้
เป็นบทความล้าสมัย พูดถึงเมืองไทยในอดีต เพราะเนื่องจากสองสามปีหลังมานี้ไม่ค่อยได้ดูทีวี
เลยได้ใช้เพียงประสบการณ์เมื่อสี่ปีที่แล้วมาเล่าสู่กันฟัง